Węglan litu stanowi podstawę wielu schematów farmakoterapii choroby afektywnej dwubiegunowej oraz depresji lekoopornej. Tak jak w przypadku innych leków, stosowanie litu wiąże się z koniecznością zastosowania określonych środków ostrożności. Jedną z najważniejszych kwestii jest tutaj dbałość o utrzymanie odpowiedniego stężenia jonów litu we krwi – mieszącego się w zakresie tzw. okna terapeutycznego. Jeżeli stężenie to jest za niskie lit traci swoją skuteczność, natomiast w przypadku przekroczenia górnej granicy okna terapeutycznego, może dojść do kumulacji działań niepożądanych, a w końcu do rozwoju niebezpiecznego zatrucia litem. Lit – w przeciwieństwie do większości preparatów leczniczych – nie jest metabolizowany w wątrobie, a jego eliminacja z organizmu zachodzi w przeważającym stopniu przez nerki (jest wydalany z moczem). W związku z tym leki i inne substancje, które będą upośledzały wydalenie litu przez nerki mogą przyczyniać się do wzrostu jego stężenia we krwi – czasem powyżej górnej granicy okna terapeutycznego. Przykładem takich substancji są tzw. niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Jest to bardzo duża grupa leków stosowanych powszechnie w różnorakich bólach, stanach zapalnych, chorobach reumatycznych, gorączce, czy infekcjach. Wpływ niesterydowych leków przeciwzapalnych na stężenie litu jest bardzo zróżnicowany – zależy on nie tylko od danego leku, ale również od innych czynników, takich jak: praca nerek, ogólny stan zdrowia, poziom nawodnienia , potliwość pacjenta, wyjściowe stężenie litu we krwi, działanie innych leków i inne. Poza NLPZ do wzrostu stężenia litu mogą się przyczyniać m.in. niektóre leki przeciwnadciśnieniowe (tzw. inhibitory konwertazy angiotensyny oraz inhibitory receptora angiotensyny), antybiotyki tetracyklinowe, niektóre leki moczopędne (np. tzw. diuretyki tiazydowe, czy amiloryd) i inne substancje. Dołączenie (doraźne, czy w ramach terapii długoterminowej) do litu leku, który może podwyższać jego poziom we krwi, może wiązać się z koniecznością redukcji dawki dobowej litu i/lub częstszego oznaczania jego stężenia. Czasem też połączenia takie mogą być przeciwwskazane. Z tego względu konieczne jest poinformowanie prowadzącego psychiatry o każdej sytuacji kiedy lekarz innej specjalności lub sam pacjent ma zamiar wprowadzić w trackie leczenia litem nowe lekarstwo – bez względu na to czy jest to lek na receptę czy preparat kupowany bez recepty (np. lek przeciwbólowy). Z drugiej strony pacjent o fakcie leczenia litem powinien poinformować lekarza o innej specjalizacji niż psychiatria lub farmaceutę, do którego się udaje celem konsultacji.
