Depresja z napadami złości to epizod depresyjny, któremu towarzyszą wybuchy złości, gniewu, czy wściekłości, o charakterze nieadekwatnym lub nadmiarowym w stosunku do sytuacji. W trakcie wybuchu złości pacjent często doświadcza (podobnie jak w napadzie lęku) objawów pobudzenia autonomicznego, takich jak: tachykardia, drżenie, uderzenia gorąca, wzmożona potliwość, dyskomfort w klatce piersiowej, czy zawroty głowy. Ponadto, napady wiążą się z obawą, że nastąpi utrata kontroli nad zachowaniem, a czasem do takiej utraty kontroli dochodzi, czemu towarzyszy agresja słowna lub fizyczna. Napady złości w depresji mają charakter egodystoniczny co oznacza że są one niechciane, wiążą się z dyskomfortem, poczuciem winy, czy żałowaniem swojego zachowania. Są one bardzo rozpowszechnione i występują u około ¼ pacjentów cierpiących na depresję oraz nawet u 1/3 chorych u których depresja współwystępuje z zaburzeniami lub objawami lękowymi. Występowanie napadów złości w depresji (w porównaniu do depresji bez napadów złości) wiąże się z ryzykiem gorszej reakcji na leki przeciwdepresyjne oraz przedłużania się epizodu depresyjnego, a także większym ryzykiem występowania myśli samobójczych.
Depresja z napadami złości częściej występuje u pacjentów z diagnozą zaburzeń osobowości, uzależnieniem od substancji psychoaktywnych oraz u osób cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową. Napady złości na ogół reagują na skuteczne leczenie przeciwdepresyjne i ustępują w miarę ustępowanie objawów depresyjnych, aczkolwiek u pewnego odsetka pacjentów utrzymują się pomiędzy epizodami depresji.
