Wiadomo, że zaangażowanie pacjenta z cukrzycą w proces leczenia tej choroby ma bardzo duże znaczenie. Równocześnie oczywistym jest, że depresja i nerwice (zaburzenia lękowe) mogą upośledzać współpracę chorego w leczeniu, a dotyczy to również cukrzycy.
Pacjenci z cukrzycą obciążeni są większym ryzykiem współwystępowania depresji – rozwija się ona u ok. 30% tych osób. Zależność pomiędzy obiema chorobami jest dwukierunkowa. Depresja sama w sobie zwiększa niemal dwukrotnie prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy w przyszłości; z kolei depresja rozwija się znacznie częściej u osób z cukrzycą. Występowanie w tej grupie chorych objawów depresyjnych niekorzystnie wpływa na wyniki leczenia cukrzycy (głównie poprzez trudności w adekwatnym stosowaniu się do zaleceń lekarskich).
W porównaniu z populacją ogólną, osoby chorujące na cukrzycę mogą częściej cierpieć na zaburzenia lękowe. Jednym z nich może być zespół lęku panicznego. Innym zaburzeniem nerwicowym występującym w tej grupie pacjentów jest zespół lęku uogólnionego. W przebiegu cukrzycy dość często obserwuje się też fobię społeczną i agorafobię. Istotne są też swoiste dla cukrzycy zachowania nerwicowe (np. lęki związane z leczeniem, lęk przed hipoglikemią). Podobnie jak w przypadku depresji, współwystępowanie wraz z cukrzycą zaburzeń lękowych, wpływa niekorzystnie na wyniki leczenia diabetologicznego.
W świetle powyższych danych oczywistym jest, że efektywne diagnozowanie i leczenie depresji oraz zaburzeń lękowych u osób z cukrzycą, może pozytywnie wpływać na wyniki leczenia tej ostatniej choroby. U pacjentów z cukrzycą warto więc w sposób czynny wykrywać objawy nadmiernej lękowości i depresyjności, a w proces mogą być zaangażowani sami pacjenci, ich bliscy oraz prowadzący lekarze diabetolodzy. Wdrożenie skutecznego leczenia omawianych zaburzeń współwystępujących, we współpracy z lekarzem psychiatrą, może korzystnie wpłynąć na jakość życia pacjentów oraz na wczesne i odległe wyniki leczenia cukrzycy.
