Dzień dobry, Jestem mamą trzynastolatki. W poprzednim roku szkolnym zaobserwowałam u córki bardzo niepokojące objawy…. …

Szanowna Pani,

Opis funkcjonowania córki, jaki przedstawiła Pani w swoim pytaniu, nasuwa wiele możliwych sposobów rozumienia sytuacji. Punktem wyjścia, może być dostrzeżona przez Panią zmiana w stosunku do tego, jak było wcześniej. Pisze Pani o niechęci córki do kontaktu, do dzielenia się informacjami o sobie i świecie wokół siebie. Z jednej strony, zachowanie to może być normatywne, czyli wynikające z naturalnego procesu rozwojowego. Wtedy jego celem jest kształtowanie swojej tożsamości i indywidualności. Z Pani wypowiedzi wydaje się jednak wybrzmiewać, iż córka nie tylko separuje się, co izoluje. Warto byłoby bliżej przyjrzeć się tej sytuacji i poszukać możliwej przyczyny. Szczególnie, że zauważyła Pani, iż córka częściej choruje. Nadała też Pani tym chorobom funkcję „ucieczkową” (pytanie, przed czym).

Pisze Pani również o tym, że objawy wycofania, występujące w minionym roku szkolnym „zrzuciliśmy na karb stresu”. Sugeruje to utrzymującą się przed dłuższy czas sytuację wzmożonego napięcia, trudno jednak wywnioskować, czego konkretnie ono dotyczy. Trudno zakładać, że samo bycie uczniem, musi wiązać się z doświadczaniem silnego i przewlekłego stresu. Warto byłoby poszukać możliwego związku przyczynowo-skutkowego, który być może odpowiada za podtrzymywanie, a obecnie wzmożenie tego stanu. Przy ocenie aktualnej sytuacji, nie można pomijać żałoby po śmierci ukochanego dziadka, która może „nakładać” się na opisywane przez Panią objawy. Żałoba może je np. wzmagać lub zmieniać ich obraz. Bardzo istotna jest także zmiany szkoły. O powodach decyzji o przeniesieniu córki Pani nie pisze, ale one również mogą być tutaj ważnym tematem.

Wymienione przez Panią objawy zwiększonego zapotrzebowania na sen, niechęci do aktywności, przewlekłego zmęczenia, to objawy, które sugerują nieprawidłowości w obszarze nastroju. Zachęcałabym do niezwłocznej konsultacji u specjalisty, lekarza psychiatry lub psychoterapeuty specjalizującego się w pracy z młodzieżą w celu postawienia diagnozy. Diagnozę w rozumieniu medycznym stawia lekarz (zdarza się, że proponowane są leki, zawsze jednak w porozumieniu z Pacjentem). Może być ona wstępem do wizyty u psychoterapeuty, który na jej podstawie, a także w oparciu o własną rozmowę z Pacjentem, pomoże poszukać satysfakcjonujących rozwiązań. Zacisze gabinetu, to często miejsce, gdzie na wiele spraw można spojrzeć z nowej perspektywy i zobaczyć rozwiązania, które samemu trudno dostrzec. W sytuacji młodszej młodzieży (a Pani córka zalicza się wiekowo do tej grupy) bardzo pomocna bywa konsultacja rodzinna (przy obecności dziecka i jego opiekunów), gdyż dostarcza wielu głosów na temat zgłaszanego problemu.

Z wyrazami szacunku,

Maria Tumidajewicz