Przyczyny choroby Parkinsona
Nie są one w pełni znane, ale zidentyfikowano niektóre procesy prowadzące do rozwoju tej choroby. Jeden z takich procesów prowadzi do zwyrodnienia białek wchodzących w skład komórek nerwowych oraz do powstania złogów wewnątrzkomórkowych (tzw. ciał Lewy’ego). Proces ten obejmuje stopniowo kolejne struktury mózgu prowadząc do zaburzenia ich funkcji i zaniku mózgu. Wśród objawów choroby na pierwszy plan zwykle wysuwają się objawy ruchowe takie jak spowolnienie ruchowe, sztywność mięśniowa i drżenie. Objawy te związane są uszkodzeniem komórek produkujących neuroprzekaźnik dopaminę, które jako jedne z pierwszych komórek w mózgu ulegają uszkodzeniu.
Inne objawy choroby, które nie są związane z niedoborem dopaminy w mózgu to m.in. zaburzenia funkcji poznawczych, zaburzenia węchu, zaparcia i wahania ciśnienia tętniczego.
Leczenie choroby Parkinsona
Leczenie objawów choroby polega w dużym uproszczeniu na zwiększaniu ilości dopaminy w mózgu. Efekt ten osiąga się na kilka sposobów, na przykład przez zażywanie leku lewodopy, służącego jako substrat do produkcji dopaminy przez komórki, które jeszcze nie obumarły. Inne metody leczenia farmakologicznego polegają na podawaniu leków, które hamują rozkładanie dopaminy, albo swoim działaniem naśladują dopaminę pobudzając te same receptory w mózgu.
Leki stosowane w chorobie Parkinsona mają przede wszystkim działanie objawowe, tj. redukują nasilenie objawów. Niektóre z leków prawdopodobnie hamują także postęp choroby. Dane naukowe jednak nie są w tym względzie jednoznaczne, zatem nie można z całą pewnością powiedzieć, że chorobę można zatrzymać lub wyleczyć. Równocześnie wiadomo, że istnieje wiele sposobów, które niejednokrotnie powalają poprawić stan pacjenta. Diagnostyką i terapią tych chorych zajmuje się neurolog, czasami we współpracy z neuropsychologiem (np. w celu oceny zaburzeń funkcji poznawczych) i psychiatrą (który pomaga opanować współwystępujące zaburzenia psychiczne, np. depresję)
Opracował lek. med. Krzysztof Banaszkiewicz
