Na powierzchni komórek tkanki kostnej (bardzo podobnie do komórek nerwowych) znajdują się liczne receptory serotoninowe oraz pompy wychwytu zwrotnego serotoniny. W związku z tym podawanie leków przeciwdepresyjnych (zwłaszcza długotrwałe) może wpływać na aktywność komórek kostnych i zmieniać metabolizm kości.
W większości przypadków nie ma to istotnego znaczenia klinicznego, jednak według niektórych badań przewlekłe (wieloletnie) podawanie leków przeciwdepresyjnych (zwłaszcza w większych dawkach), może przyczyniać się do spadku gęstości tkanki kostnej i wzrostu ryzyka złamań. Ryzyko to rośnie wraz z wiekiem i dotyczy głównie osób starszych (powyżej 50 r.ż.) oraz – jak na razie – jest wykazywane tylko w przypadku określonych grup leków przeciwdepresyjnych (najwięcej badań i opisów dotyczy tzw. selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny; prawdopodobnie dotyczy to również tzw. selektywnych inhibitorów wychwytu serotoniny i noradrenaliny). Dodatkowymi czynnikami ryzyka są m.in. wcześniej istniejąca osteoporoza oraz choroby przyczyniające się do spadku masy kostnej (np. hiperprolaktynemia, hiponatremia).
Należy jednak podkreślić, że nie wszystkie badania potwierdzają opisane powyżej obserwacje, a w większości przypadków korzyści wynikające ze stosowania leków przeciwdepresyjnych (jeżeli są one przepisane adekwatnie do stanu pacjenta) przeważają nad potencjalnym ryzykiem związanym z hipotetycznym ich wpływem na układ kostny. Pacjenci, u których stwierdzono osteoporozę powinni poinformować o tym swojego psychiatrę, tak aby ten mógł ocenić na ile podawanie danego leku jest bezpieczne z punktu widzenia wpływu na gęstość kości. O przyjmowaniu leków przeciwdepresyjnych należy również poinformować specjalistę, który zajmuje się leczeniem osteoporozy danego pacjenta.
U osób z kumulacją czynników ryzyka można podjąć różne działania takie jak: zmiana leku przeciwdepresyjnego na preparat o innym mechanizmie działania, profilaktyczne badania densytometryczne, leczenie chorób i stanów wiążących się z zaburzeniem metabolizmu kości, zmiany w zakresie stylu życia (np. zwiększenia aktywności fizycznej i ekspozycji na słońce, ograniczenie picia kawy, zaprzestanie palenia i inne).
